गौरी.. सुखाचे आनंदनिधान

 

#गार्गीचाबाप्पा
#गौरीपूजन

गौरी.. सुखाचे आनंदनिधान

यावर्षी आमच्या छोट्या गौराईने खूप आनंदाने आणि प्रेमाने ज्येष्ठा कनिष्ठांचे स्वागत केले.. अखंड प्रश्न, खूप उत्साह, नटण्या-मुरडण्याची हौस.. तिच्यामुळे हा सोहळा साजरा झाला.. आत्या-काकाच्या मदतीने तिच्या आवडीची आरास मांडून, सतत सगळ्यांकडे लक्ष ठेवत ती घरात बागडत होती. आपल्या सणांबद्दल, दैवतांबद्दल जाणून घेण्याची, प्रत्येक गोष्टीत सहभागी होण्याची तिची इच्छा.. हे काहीतरी विशेष आहे, आपलं आहे ही जाणीव.. सगळ्या गोष्टी मला सतत हे जाणवून देतात की रोपटं रुजतंय, आता खरी मशागतीची गरज आहे.

तिच्या प्रश्नांना उत्तर देताना कित्येकदा मी निरुत्तर होते. अश्यावेळी तिच, "अगं आजीला माहिती असेल ना" असं म्हणते आणि स्वारी आजीकडे मोर्चा वळवते.. मग तेव्हा आजी आजोबांकडून KT घेतली जाते.. हासुद्धा एक खूप निर्मळ क्षण असतो. दुधापेक्षा सायीवर माया जास्त असं का म्हणतात ते कळतं.. आपल्याला सगळ्यातलं सगळं करू द्यायला हवं हा हट्ट आजीकडून पूर्ण करून घेण्यात जे सुख आहे ते आजोबांच्या मांडीवर बसून खडी साखरेचा खडा खाण्यातच असतं.. "मला पोळी करू दे" असं टुमणं लावलं की आईला जरी कणकेने बरबटलेले हात, पसरलेला ओटा दिसत असला तरी आजीच्या डोळ्यात ओतप्रोत कौतुक ओसंडत असतं.. "मी केलेली पोळी खाऊन घ्या" असं म्हणत ही पोर आजोबांच्या मागे लागते तेव्हा हळूच चष्म्याच्या काचांमागचे डोळे पाणवतात.. आजोबांना औषधाची आठवण करून देताना उगा मोठेपणाचा आव आणणाऱ्या तिचा ओरडासुद्धा हसऱ्या चेहर्‍याने आजोबा ऐकून घेतात तेव्हा आजोबांना तिच्यात आई दिसत असेल का? "आजोबा साखर नका खात जाऊ हो " असं म्हणणाऱ्या तिच्यातला गोडवा साखरेहूनही गोड लागतो.. आजी जेव्हा तिची बाजू घेऊन लाडक्या काकाला सुद्धा ओरडते तेव्हा त्याला वाकुल्या दाखवून ती हसली की आख्खं घर हसतं..

मेंदी लावलेले हात, पावलागणिक घुमणारा पैजणांचा छुमछुम आवाज, तिच्या हसऱ्या आवाजातल्या कानगप्पा.. मखरात बसलेली गौराई हळुवार प्रसन्न हसल्याचा भास होतो.. शेवटी तीपण घरातली लेकच की.. सात्विक डोळ्यांनी सगळं बघून भरून पावते ती! असंच माझं माहेर सुखा-समाधानाने भरलेलं राहू दे असा आशीर्वाद देते ती! आणि मी भरलेले डोळे आणि भारलेलं मन घेऊन गौराईच्या दोन्ही रूपांपुढे नतमस्तक होते ..

पूजा, व्रतं, सण-समारंभ या सगळ्यांना घरातल्या लहानग्यांमुळे किती शोभा येते ना!! त्यांच्या फक्त घरात वावरण्यामुळे, असण्यामुळे साध्या समारंभांचे सुद्धा सोहळे होतात.. छोटे बाप्पा आणि गौराई आपल्या आजूबाजूला असल्याने घरात गोकुळ नांदते!! "गौरी आली, धनधान्याच्या पावलांनी, सुख समाधानाच्या पावलांनी, लेकरा बाळाच्या पावलांनी" असं म्हणताना हेच तर मागणं मागतो आपण तिच्याकडे.. माझ्या घरात, माझ्या गौराईच्या पावलांनी अखंड सुख नांदू दे!
सगळ्या घरांमध्ये असंच सुखाचं गोकुळ नांदतं-गाजतं राहू दे ही बाप्पाच्या चरणी प्रार्थना!
- © स्वाती अत्रे

दुध- एक तापवणे (विडंबन)

आच जरा मंद आहे, दर वेळी वाटतं..
गॅस वाढवला की सायीचं टेंशन मनात दाटतं!!
तरी मन मानत नाही, गॅस मोठा होतो..
आता प्रत्येक क्षण कसा उफाळलेला वाटतो!!
तितक्यात कुठुन एक कॉल मोबाइल वर येतो,
दुधामधलं आपलं लक्ष स्वत:कडे वेधतो!!
बोलणारा बांध फोडून गप्पा आपल्या सुरू करतो..
आपण मात्र एक डोळा दुधाकडे ठेवून असतो!!
टप्प्या-टप्प्याने हळूहळू दुध वर येऊ लागते..
आणि त्याच क्षणी समोरच्याला जोक करायची हुक्की येते!!
चक्क डोळ्यांसमोर भळाभळा दुध ऊतु जातं..
असं दुध तापवत असतानाच कुणी कॉल का बरं करतं!!

- © स्वाती अत्रे

#MommyWishes

I seriously wish that I should get the memory of my lil one!! They are so simple.. How much you scold them, be angry with them but ultimately they will come and seek you, hold you while crying.. Totally forgetting that you are the reason behind those tears!!

I wish I would be so blessed... :-)

- Swati Atre

#MommyGyan

Your efforts are never rewarded but your mistakes are never forgotten!!!

- Swati :-)

Wedded to Olive Green

A girl walking down the civilian Street,
A Fauji comes storming and sweeps her of her feet!

A new life, new style, a new world altogether,
She was the happiest because they were together!

His postings, his boys, his duties; she was holding them firmly,
After all she was married into the most elite family!

Days gone by, month became years,
She was standing tall fighting all her fears!

Babina, Wellington, Mhow and places she never knew existed,
Those were the ones she often visited!

Parties, meets, outings, life was on the groove;
Give her few boxes with the new address and she was ready to move!

Moving to new place, making new friends,
Hard times are those to leave behind some loose ends!

It can be a shelter, a flat or a lavish place,
Whatever she gets, it becomes her address!

Always on move, managing kids, families and bank accounts,
The little time she gets with her Fauji is all that counts!

He depends on her for everything he holds dear,
Because his duty always comes first and  that's crystal clear!

When they are together she forgets all those nights she cried,
Because watching him adorning his uniform is her utmost pride!

She hugs him tight when he goes out in the field,
Always praying the Almighty to become his shield!!

Yes! Sometimes the Gods aren't that kind,
And she is the one who is left behind!

But yet she smiles and waits for love of her life,
That's some strongest breed, called as Army Wife!!

- © Swati Atre.

(अ)सुर निरागस हो!!!

© Swati Atre
(Copyrighted. Please fwd aling with the original writer's name)

(अ)सुर निरागस हो!!!

(हा प्रसंग पुर्णत: वैयक्तिक असून कुठल्याही प्रकारचे साधर्म्य आढळल्यास आम्ही आपल्या दुः खात सहभागी आहोत!!)

साधारणत: रात्रीचे ११.३० झालेले असतात. मातृदिन संपत आलेला असतो. दिवसभर आलेल्या विविध पोस्टस्, मॅसेजेस् वाचून आई झाल्याबद्दल कृतकृत्य का काय ते वाटत असतं. मांडीवर निद्रीस्त झालेल्या पिल्लाचे चटाचटा मुके घ्यावेसे वाटत असतात (पण नको! उठलं तर काय घ्या) माझ्यामधली रॅशनल आई ईमोशनल आईला समजावते.

~© Swati Atre~

आणि आता निवांत झोपू अश्या आनंदात असतानाच शेजारी शेषशायी झालेल्या नारायणाचा फोन वाजायला लागतो. तो फोन शोधून आवाज बंद करेपर्यंत, देवाघरचं फुल असलेलं माझं मुल झोपेतून उठून, माझ्याकडे टकामका पाहात बसलेलं असतं. माझ्या घश्याला कोरड पडते, स्वतःचं भविष्य (रात्रीपुरतं का होईना) अंधःकारमय दिसू लागतं. मदतीसाठी शेजारी पहावं तर तिकडून निरामय, निर्विकार अशी समाधी लागलेली असते आणि माझा परतीचे सगळे दोर कापले गेलेला सुर्याजी झालेला असतो.

रात्रीचे (की माझे??) १२ वाजलेले असतात. बाळ खेळायच्या मुडात असते. "झोपेल ५-१० मिनिटात" असं स्वतःला समजावत मी उसन्या उत्साहाने, "अगं माझं सोनं ते" करायला लागते. बाळ आनंदाने उड्या मार, इकडून तिकडे लोळ, पांघरुणात घुसून भॉ कर असे बालसुलभ प्रकार सुरू करते आणि मला घड्याळ दिसेनासे होते..

१२ चे १२.३० आणि १२.३० चा १ होतो आणि माझा उसना उत्साह संपू लागतो. "चला आता झोपायचं किनई" पासून "झोप की कार्टे" पर्यंतचा प्रवास फार लवकर पार होतो आणि पाठीवरच्या थापटीचे धपाट्यात रुपांतर होऊ लागते. पण माझ्याच पोटचं असल्याने बाळ डगमगत नाही. आता ते गनिमी कावा करतं. (वाचा अजून शिवचरीत्र!!!) शांतपणे डोळे मिटून घेतले जातात. आईरूपी गनिम निवांत होतो आणि पाठ टेकतो. बरोबर १० मिनिटांनी दुसरा हल्ला होतो. यावेळी बाळकृष्ण कालियामर्दन लिला दाखवतो आणि माझ्या पोटावर दणादण उड्या मारल्या जातात, नाक, कान, डोळे,केस जे हाताला येईल ते ओरबाडलं जातं आणि अतीव आनंदाचे चित्कार काढले जातात. मी जिजाऊपासून श्यामच्या आईपर्यंत सगळ्या मातांचे चिंतन करून हिंसक विचार दूर सारते आणि बाळाला कुशीत घेण्याचा प्रयत्न करते. पण बाळाच्या प्लॅनिंगनुसार आता संगीत रजनीचा कार्यक्रम असतो. त्यानुसार विविध रागदारीतले सुर आळवायला सुरूवात होते.

~© Swati Atre~

त्या सुरांनी समाधी किंचितशी विचलित झालेले बाबा डोळे किलकिले करून, "अगं तिला भूक लागली असेल" असा सल्ला देऊन कुस बदलतात. पुन्हा एकदा रॅशनल आई ईमोशनल आईला समजावते की 'भूक वगैरे नाही, बाळाला टाईमपास करायचाय' पण 'माँ तो आखिर माँ होती है।' या वचनाला जागून मी दुध गरम, गरमचं कोमट करून ते बाटलीत भरून घेउन येते तर मैफील संपवून गायक बसल्याजागी झोपी गेलेले असतात.

मी हताशपणे एकदा हातातल्या बाटलीकडे आणि एकदा बाळाकडे बघते. श्वासाचादेखील आवाज येणार नाही याची काळजी घेत उरलेल्या जागेत लवंडते तेव्हा घड्याळात २.३० वाजलेले असतात.

यानंतर दहशतीखाली झोपलेली मी साधारणत: दर अर्ध्या पाऊण तासाने उठून बाळ झोपले असल्याची खात्री करून घेत असतानाच सकाळ उजाडते..

ज्या कुणी "मुले देवाचे रूप असतात" वगैरे लिहून ठेवलेय त्यांनी नक्कीच रात्री मुलांना झोपवण्याचं महत्कार्य केलेलं नसणार!!!

© Swati Atre
(Copyrighted. Please fwd aling with the original writer's name)

#PreciousThings

There is nothing more life affirming thing than your baby's smile when she looks at you!!

Nothing more satisfying than her squeal of happiness when you cuddle her!!

Nothing more soothing than looking at your child sleeping peacefully in your lap!!

Nothing more comforting than your baby's arms around your neck!!

Nothing more assuring than the trust in her eyes when she holds you for support!!

Nothing more adorable than watching your parents play with her!!

Nothing more funny than the faces she makes while learning new things!!

Nothing more heartbreaking than to end the video call with her Baba sitting somewhere near LOC!!

Nothing worth concentrating more when she wants all your attention!!

Nothing more lovable when she caresses your cheek with her tiny palms!!

Actually we don't understand it until we have it but nothing.. Nothing is more Precious than a Baby in your life!!

© Swati Atre